Keiharde rotsformatie kris kras in een zijdezachte nachtzee. Traag zeilen we zo dieper de fjorden in.

Weggaan van de Lofoten-archipel is vandaag als een soort wegdrijven, oplossen in het niets, langzaam vervagen. Wat ze hier, op de afgelegen westkust van de archipel Transtille, noemen. De angst voor eenzaamheid komt op.

Slalommen door een verzonken gebergte waarvan kartelachtige bergtoppen stuk voor stuk uit ’t water steken.

Gevaarlijke puntige zwarte rotsen zijn bedekt met een laagje onschuldige witte zachte sneeuw. Als een vogel zie ik in de diepte de oceaan voorbij glijden.

Ik volg een rechte lijn naar binnen en buig af, steek de kleine fjord over en slinger langs de oever aan de oostzijde, op zoek naar een plekje voor de nacht.