Inspiratie uit natuurervaring
Mijn natuurervaringen doe ik op aan de zee waar ik woon en werk. Maar vooral ook tijdens zeilreizen naar Noordelijke en Arctische gebieden. Ik hou van wilde, open landschappen waar de wind en zee vrij spel hebben. Dan krijgt mijn hoofd rust en wordt mijn blik scherper. Het zichtbare- en onzichtbare, de constante veranderlijkheid in dat landschap, inspireert me. Soms valt een observatie samen met een moment dat er bijvoorbeeld ergens licht op valt en er iets met mij gebeurt. Het voelt als een bijzondere ervaring die ruimte biedt om een diepere, innerlijke dimensie te ervaren… Een geluksmoment, het sublieme? Ik schets het voorval en zie dat het landschap alweer een andere uitdrukking krijgt.
Mijn werk gaat over water, de diepzee, het onzichtbare, maar ook weer niet helemaal. Het gaat nóg meer over het veranderlijke. Het veranderlijke in en om ons heen… Niets is immers wat het lijkt. Juist de latente mogelijkheid dat alles plotsklaps kan omslaan fascineert me, want zulke veranderingen ervaar ik als kansen op nieuwe, onbekende vergezichten waar van alles te ontdekken valt.
Observaties en ontdekkingen noteer ik in een logboek, steeds met de locatie, het moment van de dag en de weersgesteldheid, die vergelijkbaar zijn met de structuur die je vindt in een maritiem logboek.
De natuur observeren en ronddwalen om iets nieuws te ontdekken. Niet gepland maar het toeval toelaten en zien wat er gebeurt. De eerste reis is fysiek en de tweede reis is de route die ik uitwerk in het atelier, aangevuld met herinneringen en denken over het onderwerp waarbij schetsen van eerdere momenten houvast geven bij het om te zetten in beeldend werk.
Een zee van lijnen
De reeks ‘ Zee van lijnen” komt voort uit een oceaanreis naar de Azoren waar ik door de hallucinerende beweging van de zee de horizon continu zag verspringen in hoogte, vorm en kleur. Later in het atelier volgde een proces van onderzoek en experiment om het ervaren beeld helder te krijgen.
Laag voor laag doemt het beeld op en dan gaat het al lang niet meer over het onderwerp maar om het schilderen zelf. En het toeval toelaten door lagen door elkaar te gooien en kijken of er extra betekenis ontstaat. De horizontale atmosferische landschappen verbeelden niet de echte zee, maar een suggestie ervan.
Inzoomen
Tijdens het werkproces ontdekte ik details in mijn schilderijen die extra aandacht opeisten. Veel meer dan het eindwerk zelf. Wat is die aantrekkingskracht? Met de camera boven het werk zoom ik in, frame die aantrekkelijke fragmenten en druk af. Door de beelden naast elkaar te plaatsen ontdekte ik dat het allemaal tegenpolen zijn: licht/donker, helder/nevel, dichtbij/veraf, ruw/lieflijk, etc. De afdrukken heb ik herbruikt tot collages. Deze nieuwe landschappelijke ruimtes vertellen elk hun eigen verhaal. Samen vormen ze een blauw universum: de zee, de diepzee, de ruimte?
Natuur ‘onder constructie’
Puur uit noodzaak dwaal ik dagelijks op of langs het water en ervaar de enorme impact van de mens op de natuur. Door de zeespiegelstijging zijn kolossale bouwprojecten aan de gang: dijkverhogingen, bruggen, sluizen, windmolenparken, etc. Allemaal constructies die steeds meer onze vrije buitenruimte innemen. Door inperking van buitenruimte en de toename van complexiteit in ons leven, neemt de drang naar meer ruimtelijkheid in mijn werk juist toe. Ik zoek naar de mogelijkheid om deze tegenpolen/uitersten samen te brengen, te monteren, in een scene- achtige, (coulissen)landschappelijke opstelling. Een locatie waar sporen in verf, sfeer, tijd en beweging samenkomen. Bouwen, schilderen en fotograferen wissel ik af, waarbij ik gebruik maak van constructiematerialen, gestapelde transparante sheets, papier, karton, glas, perspex, al dan niet beschilderd. Van achteren belicht, als door de zon of maan. Het nieuwe landschap laat geen mensen toe. Sta je ervoor? Dan tref je, afhankelijk van het moment van de dag, je schaduw.