Een kolkende nijdige zee met grijsblauwe gekartelde golven. Ik wacht een rustiger moment af om de boeg te keren en tel de golven en dalen 1,2,3,1,2,3 … Dan hoog opgezweept, adem inhouden, het stuurwiel omgooien, nu overstag…. en met 18 ton ’t golfdal inglijden.

Alsof een gerasterd grijs doek wordt neergelaten verdwijnt het zonlicht. Nog één keer licht het witte zeiljacht voor mij op… dan dooft ’t licht. Al voor de eerste bliksem hoor ik hagel. De hemel komt naar beneden. Het zicht is nul.

Alle luiken en afsluiters gaan dicht. Benedendeks zijn alleen safetylights aan. Buiten een woedende watermassa, de horizon is onvindbaar. Vier, vijf meter hoge golfen zuigen aan het schip en brekers vallen in de kuip. Het jacht valt in een golfdal en begint direct aan de volgende beklimming. Het is tegelijk angstig én prachtig.

Rochelende witte, blazende en tierende golven bij de aanloopton. Nu op ’t nippertje, met de laatste inkomende stroom, ’t Wad op. Het eiland komt naar me toe. Verderop voel ik de eerste luwte ervan. Aan bakboord rijst de dag uit de nacht en aan stuurboord valt de maan in zee.

Het is stil aan de randen van de zee. Het ijs ligt muurvast op z’n plek.

Opgesloten in een onzichtbaar uitzicht. Mist veroorzaakt een unheimlich gevoel.